Die 24-jarige Ashley Oosthuizen, wat oorspronklik van George in die Wes-Kaap is, maar ’n tronkstraf van 33 jaar vir dwelmhandel in Thailand uitdien, het ’n brief uit die tronk geskryf waarin sy ’n beroep op vroue doen om op te staan wanneer hul mishandel word.
Dit volg nadat ’n groep vroue in haar tronk opgestaan het teen die manier hoe hulle agter tralies behandel word, insluitend diegene wat opgestaan het teen die min slaapspasie en oorweldige hitte in die tronksel waar slegs twee waaiers is.
“Ons moet beurte maak om te lê of regop te sit, want daar is net nie genoeg plek vir ons almal nie, en as jy badkamer toe gaan, verloor jy jou plek,” vertel Oosthuizen oor die walglike toestand van Thailand se tronke.
“Eendag, na ’n lang tydperk van verskriklike omstandighede in die leefruimte wat “hul kamer” genoem word, het die voorafbepaalde groep vroue wat besluit het om standpunt in te neem, dit gedoen deur bloot te weier om boontoe te gaan wanneer dit tyd was vir die toesluiting,” skryf Oosthuizen.
“Vroulike offisiere het probeer om die rebelle te onderwerp, maar tevergeefs. Uiteindelik is gewapende manlike offisiere ingeroep om reg in eie hande te neem en hierdie woedende mans het voortgegaan deur baie vroue met hul knuppels te slaan, al was nie een van die gevangenes aggressief nie.
“Hierdie vrouens is toe gedwing om gekruiste bene te sit met hul liggame oorgebuig sodat hul koppe vir ’n onbepaalde tydperk na die grond gebuig is. Nou is dit nie net ongemaklik nie, maar dit is ’n baie vernederende posisie vir Thais om hul kop op dieselfde vlak as hul voete te hê. En so het hulle gebly en die offisiere duidelik gewys dat hulle nie sal toegee nie, en het die hardnekkige vroue uiteindelik die kans gegee om te praat. Die eerste het geen aansporing nodig gehad nie en het opgestaan om haar haar sê te sê, waarna ander gevolg het, wat een vir een, kalm, maar openhartig, hul situasie vertel het.
“Daar is net een toilet vir ons almal en sou ek opstaan om die badkamer te gebruik, sal ek my plek verloor het wanneer ek terugkeer.
“Ons moet beurte maak om te lê of regop te sit, want daar is net nie genoeg plek vir ons almal nie.
“As een persoon op haar sy wil draai, moet die hele ry saam draai.
“Met net twee waaiers in die kamer is daar min ventilasie en die gebruikte lug, versadig met liggaamsreuke en oormatige hitte, laat ons ’n ‘aangrypende mengsel’ inasem.
“Sommige van die jongeres of ou dames kon in die nag gesien word huil weens gebrek aan slaap en ongemak.
“Sien jy die vrou wat daar loop en met haar been sleep? Sy was nie so toe sy die eerste keer hier aangekom het nie – nou is haar hele linkerkant lam.
“Ek weier om in hierdie omstandighede aan te hou leef.”
“Iets moet verander,” skryf Oosthuizen.
“So het die damp gelui totdat hulle almal hul sê gesê het, met die uitsondering van ’n handjievol wat nie uitgespreek het nie, maar stilweg die saak ondersteun het. Die beamptes het belowe dat hulle die volgende dag die kwessie sal ondersoek en uiteindelik is die gevangenes terug na hul kamer gelok. Binne ’n paar uur het ’n opkomende son die nuwe dag aangekondig, en daar het die vrou gedink dat ’n verandering op die horison ook gesien kan word.
“Al die vroue wat tydens die vorige middag se debakel opgestaan het, is geroep om in tou te staan onder die pretensie dat hulle met die hoofbeamptes gaan vergader om ’n oplossing te vind.
“Hulle het hul koppe hoog gehou en gaan staan om hul liggame te laat deursoek (soos die gewoonte is wanneer ons van ons perseel na ’n ander deel van die tronk beweeg), maar sodra daardie staaldeure oopgemaak is, is hulle reguit in ’n bussie gedwing en is summier na ’n ander tronk oorgeplaas, met niks anders as die steek klere op hul rug nie. Diegene wat nie gepraat het nie, maar gestaan het om die saak te verdedig, is teruggestuur na die vrou se kant, en is met ’n drie maande beperking gestraf.
“Dit blyk dat die Here my van die ergste gespaar het.
“En alhoewel die aanhitsers van verandering nooit kon sien watter vrugte hul pogings opgelewer het nie, het hulle beslis ’n groot diens gelewer aan diegene wat na hulle gekom het. Mag ons dus NOOIT terugdeins om vir onsself op te staan wanneer ons mishandel word nie, maak nie saak hoe ‘laag’ ons op die spesifieke tyd mag wees nie. Los my dan om my storie in volgende week se sendbrief voort te sit.
“Tot dan, Ashley.”