Hy was so lig soos asem toe ek hom tussen die clivias optel en kar toe dra. Vir maande het ek met hom geraas omdat hy alewig my mooiste bedding as ’n lêplek gekies het. Maar teen daardie tyd was hy so doof soos ’n kwartel en so hardkoppig soos net ’n ou hond kan wees. Ek het hom laat gaan. Hy was immers besig om die laaste dae van sy lewe uit te leef.
Soms kom die dood soos ’n dief in die nag, maar vir ’n hond so goed soos hy, het dit geduldig gewag. Wat aanvanklik soos dae gelyk het, het maande geword en toe die clivias uiteindelik moes blom, was die meeste van hulle moeg gebeur teen ’n hond wat van kleins af gesukkel het om tot rus te kom.
Ek het al langs menigte grafte gestaan om troos te bied uit woorde van heilige oorsprong. Maar g’n mens se afsterwe kon my voorberei vir my hart se seer toe my geliefde brak sterf nie. Die veearts het aangebied om hom van my hande te neem, maar ek het reeds vir hom ’n gat onder die suurlemoenboon gegrawe. In ’n ou kombers het ek hom toegedraai en hom op die klam leemgrond neergesit en die gat toegegooi. Twee clivias het ek by die kop van sy graf geplant. Nou waak hulle soos engele oor sy laaste lêplek.
Vier seisoene is reeds verby en daardie twee clivias blom mooier as enige ander in my tuin. Gelowiges is reg, daar ís lewe na die dood.
Sela.