Alles het volgens plan verloop, tot op kilometer tien. Vir sewe maande het ek, teen my jare lange laatslaapnatuur, douvoordag my tekkies aangetrek en die bergpaadjies aangedurf. Ek was vasbeslote om die ultramarathon op Tafelberg se eindstreep met vlieënde vaandels te bereik. Ek wou nie net klaarmaak nie; ek wou dit binne ’n sekere tyd hardloop.
Sommige ouens koop ’n Harley, party vroue vat ’n katelknaap, maar nie ek nie. As teenvoeter vir die dreigende middeljare wou ek my jonger self verkeerd bewys. Jare lank het ek lyf weggesteek as dit by oefen kom. Toe tref my veertigs my en ek ontdek die bekoring van berg- en plaaspaaie.
Die marathon op Tafelberg sou my eerste ultra gewees het. Ek het die ure ingesit. Bloed, sweet en drie pare tekkies later was ek slaggereed. Die week voor die wedloop het ons gesin die een ná die ander siek geraak. Eers ons kinders, toe my skoonouers en toe my vrou. ’n Oomblik het ek gedink ek is gespaar van die virus, maar toe begin ek op kilometer tien kramp en my hartklop skiet die hoogtes in. By die halfpadmerk was my gort gaar en die streep vir my in die sand getrek. Vanaf die agtersitplek van ’n vriend se kar het ek op pad terug huis toe die eindstreep uit die hoek van my oog gewaar.
Dit is wat dit is, sê ek vir my tranerige self toe ek later die oggend onder die stort staan. Jou teleurstelling gee erkenning aan die grootsheid van jou verwagting. Omhels albei en laat hulle dan saam met die stortwater en die trane by die drein af loop tot in die see. Dis nie die uitkoms nie, maar die reis wat jou ’n pelgrim van die lewe maak.
Sela.